Omakiwi

De blog van vandaag geeft weer hoe wij ons voelen bij de huidige situatie in de wereld: De verwoestende aanval van Rusland op Oekraïne met een genocidaal potentieel. Maar ook het nieuwe sombere IPCC-rapport dat stelt dat de onomkeerbare gevolgen van de opwarming van de aarde noch de mens noch de natuur in staat stellen zich aan te passen. In beide gevallen is crimineel leiderschap de oorzaak van een humanitaire en een klimaatcatastrofe.

Daarom delen wij vandaag het droevigste geluid op aarde: het staat voor het uiteenrukken van gezinnen, voor het wereldwijde verlies aan biodiversiteit en het symboliseert dat plaatsen waar mensen vandaag wonen en werken binnenkort mogelijk ophouden met bestaan…

De lokzang van de Kaua‘i ‘Ō‘ō

De lokzang van de Kaua‘i ‘Ō‘ō (Moho braccatus) staat bekend als het meest trieste geluid op aarde. Het is de paringsroep van het allerlaatste mannetje van deze soort: hij roept om het vrouwtje dat nooit zal verschijnen en hierna zal ook hij voorgoed verdwijnen.

De Kaua‘i ‘Ō‘ō was een Hawaiaanse zangvogel die algemeen voorkwam in de subtropische bossen op het eiland Kauai tot het begin van de twintigste eeuw. In 1975 konden ornithologen een mannetje fotograferen en filmen en op een volgende expeditie in 1981 werd een paar ontdekt. Na de orkaan Iwa in 1982, verdween het vrouwtje. Het mannetje werd voor het laatst gezien in 1985, en voor het laatst gehoord in 1987. In 2000 werd de Kaua‘i ‘Ō‘ō toegevoegd aan de rode lijst van uitgestorven soorten van de IUCN en daarmee was binnen 150 jaar de hele familie van deze vogelsoorten van de aardbodem verdwenen. Mogelijke oorzaken voor het uitsterven van de Kaua‘i ‘Ō‘ō zijn habitatvernietiging, de introductie van roofdieren (ratten en varkens) en de verspreiding van parasitaire ziekten (zoals vogelmalaria en vogelpokken).

We kwamen allemaal al wel eens een opgezette dodo of Tasmaanse tijger tegen in een museum voor natuurwetenschappen, maar het feit dat deze vogelsoort nog tijdens ons korte leven van de aardbodem verdween en dat het lied van de Kaua’i ‘Ō’ō nooit meer in het wild te horen zal zijn raakt ons toch steeds opnieuw.

En toch zijn er nog voorbeelden van soorten die tijdens ons leven verdwenen: de Baiji White Dolphin (of de Chinese Rivierdolfijn) werd niet meer waargenomen sinds 2002, de laatste Pyreneese steenbok werd gedood door een vallende boom in Noord-Spanje in 2000 en de laatste West-Afrikaanse zwarte neushoorn werd officieel uitgestorven verklaard in 2011.

Ook vandaag worden nog meer dan 40.000 soorten met uitsterven bedreigd. Dat is nog steeds 28% van de door IUCN beoordeelde soorten.

Wij geloven dat het niet ondenkbaar is dat wij (mensen) spoedig aan die lijst zullen worden toegevoegd. Vooral als onze leiders voorrang blijven geven aan economie boven het leven zelf en, in het geval van de oorlog in Oekraïne, zelfs dreigen met nucleaire actie. Ik haat het om pessimistisch te zijn, maar de kansen zien er in geen enkele richting goed uit.

Wat kan jij doen?

Naast de suggestie hieronder, ga naar buiten, protesteer, laat je stem horen, laat de wereld zien en horen dat het leven ertoe doet, alle leven, niet alleen het onze… hoewel zelfs dat van ons tegenwoordig niet meer gegarandeerd is…

De IUCN (International Union for Conservation of Nature) is de wereldautoriteit op het gebied van de toestand van de natuur en de maatregelen die nodig zijn om deze te beschermen. In 1964 stelde de IUCN voor het eerst de Rode Lijst van bedreigde diersoorten. Deze wordt jaarlijks geëvalueerd en is een kritische indicator voor de gezondheid van de biodiversiteit in de wereld. Vandaag werden reeds meer dan 142.500 soorten beoordeeld voor de Rode Lijst, maar het doel is om ten minste 160.000 soorten te beoordelen om ervoor te zorgen dat de Rode Lijst een krachtig instrument voor natuurbehoud blijft.